Czym przejawia się agresja u dziecka?
Gdy nasz maluch szczypie, bije albo gryzie, to z pewnością dorośli nie powinni tego bagatelizować. Rozmowa i korekta zachowania nawet najbardziej niewinnego, aczkolwiek niepożądanego przyniesie wymierne skutki i pozwoli na zahamowanie zachowań agresywnych w przyszłości. Pamiętajmy, że to my dorośli jesteśmy przykładem dla naszych dzieci.
Kilka pomysłów jak radzić sobie z agresją u dziecka
Przede wszystkim nie ulegajmy! Wymuszanie u małego dziecka jest historią starą jak świat, a my dorośli nie możemy się na nią nabrać. Jeśli dziecko ma napad złości np. w sklepie, na placu zabaw, tupie, rzuca się, krzyczy, bije, to my Rodzice przede wszystkim powinnyśmy zachować zimną krew.
Zróbmy wszystko, aby nie zrobiło sobie krzywdy. Spokojnym, opanowanym głosem, patrząc prosto w oczy należy powiedzieć, że „tak nie wolno”, dać chwilę na uspokojenie się.
Nie kupujmy kolejnej zabawki, batona dla świętego spokoju, ponieważ to tylko wzmocni jego poczucie wyższości nad nami i daje znak, że takim zachowaniem może osiągnąć swój cel. Nagrodzimy w ten sposób negatywne zachowanie. Rozmawiajmy ze swoimi dziećmi, przytulmy i tłumaczmy im, w jaki sposób prawidłowo opanować emocje.
Krótkie komunikaty i konsekwencja
Mówmy tylko krótkie komunikaty typu, „nie”, „nie wolno”, „zrobisz sobie i mnie krzywdę”, „nie bij mnie, to mnie boli”, „przytul mnie i uspokój się ; choć pójdziemy do domu i pobawimy się twoimi ulubionymi zabawkami” itp.
Dziecko, które zostało ugryzione lub uderzone przez inne dziecko powinno zostać otoczone wsparciem w takiej sytuacji. Dlatego zadbajmy o poszkodowanego! Należy zadbać nie tylko o rany na ciele (siniaki, ugryzienia, otarcia) i o te emocjonalne, ponieważ dziecko poszkodowane czuje lęk i zagrożenie np. w stosunku do innymi dzieci w grupie, a z czasem może odwzorcować negatywne zachowania. Powinniśmy wytłumaczyć, że nie jest to dobre zachowanie i nie należy tak robić i co ważne, że nie jest winne całej sytuacji.
Poniżej kilka złotych zasad:
Kochajcie mądrze! Ustalcie zasady, granice. Nie róbcie wyjątków. Bądźcie odpowiedzialnymi Rodzicami. Jeśli uczycie dziecko zasad i norm, to wy też powinniście ich przestrzegać.
Nigdy na agresję nie odpowiadajcie agresją! Odwzajemnienie dziecku uderzenia, danie klapsa, ugryzienie, spowoduje tylko negatywne skutki całego wydarzenia. Bądźcie dobrym przykładem dla swojego dziecka i pokażcie mu, jak należy – a nie, jak nie należy postępować w danej sytuacji.
Dziecko nie rozumie takich rozgraniczeń. Pierwotne wzorce zachowań dziecko wynosi z domu. Zastanówcie się, czy sami nie zachowujecie się agresywnie w stosunku do domowników, czy innych osób? Pamiętajcie, że agresja to nie tylko siła fizyczna, ale i słowa, ton głosu, sposób wyrażania negatywnych myśli.
Pomóżcie dziecku radzić sobie z emocjami! Jeśli dziecko chce zwrócić na siebie uwagę, pokażmy, że istnieją dobre sposoby okazywania zainteresowania. Powiedzmy dziecku, że zamiast bić, szczypać, czy gryźć może się przytulić, pogłaskać, dać buziaka, pokażmy mu jakąś zabawę, zainteresujmy go czymś, przedstawmy że wśród innych dzieci, jest tak samo ważny.
Kary stosujcie z umiarem! Karanie naszych pociech to podstawowa reakcja dorosłych. Pamiętajcie, że częste kary mogą tylko obniżyć samoocenę dziecka, stworzyć poczucie zagrożenia i w rezultacie dać odmienny skutek. Dlatego jak tylko możemy chwalmy również swoje Pociechy i nagradzajmy je za dobre zachowania, ponieważ to one powinny być wzmacniane! Gdy dziecko zauważy, że ładnie bawiąc się z innymi jest nagradzane np. pochwałą, uśmiechem, czy całusem, to będzie starało się powtórzyć dane pożądane dobre zachowanie.
Bądźcie cierpliwi! My dorośli chcemy „szybko”, natomiast nie zapominajcie, że to tylko dzieci, które mają prawo do emocji. Biorąc pod uwagę wiek dziecka należy dostosować się do czasu, w którym dziecko ma prawo w swoim tempie oduczyć się zachowań agresywnych.
Stop agresji w telewizji i internecie
Przyczyną zachowań agresywnych u dzieci jest telewizja. Dlatego dozujcie, sprawdzajcie jakie bajki, filmy ogląda dziecko! Jeśli maluch będzie już świadkiem takich scen, to wytłumaczcie mu, że tak nie wolno postępować i jest to złe zachowanie.
Stwórzcie życzliwą, miłą atmosferę! Pokażcie dziecku, że jesteście życzliwi, zwracajcie się do siebie z szacunkiem i empatią a z pewnością zaowocuje to w późniejszych relacjach z rówieśnikami.
Współpracujcie z nauczycielami w żłobku, w przedszkolu! Nie bagatelizujcie sprawy, kiedy nauczyciel „poskarży” się na dziecko. Nie tłumaczmy jego postępowania wiekiem lub że „oni też tacy byli”. Jest to nieodpowiedzialne zachowanie i do niczego nie prowadzi. Skoro rodzic nie rozumie, że drugie dziecko jest poszkodowane, to jak ma zrozumieć to sprawca całego zajścia, czyli jego dziecko. Agresor burzy równowagę w grupie, a potem jak lawina inne dzieci, w bliskim otoczeniu uczą się i powielają zachowania agresywne.
Szukaj przyczyn agresywnych zachowań u dziecka
Rodzic niech postara się poszukać przyczyn złego zachowania u dziecka! Nie usprawiedliwiajcie dziecka i nie obwiniajcie innych za jego złe zachowanie. Poświęćcie trochę uwagi maluchowi pomimo, zmęczenia. Nie odgarniaj problemów na bok, czekając aż dziecko samo z nich wyrośnie, bo konsekwencje mogą być tragiczne w skutkach.
Szukajcie wsparcia i pomocy u specjalistów! Przede wszystkim nie obwiniajcie się i nie okazujcie negatywnych emocji dziecku. Ono nie jest złe, tylko jego zachowanie, które można poprawić. Zawsze możecie zwrócić się do nauczyciela, psychologa i opowiedzieć o swoich problemach. Poczujecie się wtedy pewniej i zobaczycie, że nie tylko wy macie takie problemy.
Istnieją różne głębiej ukryte przyczyny zachowań agresywnych, które nie umiejętnie korygowane mogą prowadzić np. do samookaleczenia się, czy zadawania sobie bólu. Specjalista postara się znaleźć wspólną drogę do pomocy dziecku i jego rodzicom.